1 marca obchodzimy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Kim właściwie byli Żołnierze Wyklęci?
W 1945 r. zakończyła się II wojna światowa. Władzę w Polsce przejęli komuniści – w pełni podporządkowani Rosji Radzieckiej. Polska nie była państwem wolnym. Komunistyczne władze prześladowały tych, którzy walczyli o wolną, niepodległą Polskę. Byli oni aresztowani, torturowani oraz skazywani na kary więzienia lub śmierć. Członków konspiracji niepodległościowej, którzy po zakończeniu wojny podjęli walkę z komunistyczną władzą, określamy mianem żołnierzy niezłomnych lub wyklętych. Symbolem bohaterstwa i niezłomności w walce o niepodległość ojczyzny stali się między innymi Witold Pilecki i Danuta Siedzikówna pseudonim Inka.
Dnia 3 lutego 2011 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął ustawę o ustanowieniu Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych", aby uczcić ich pamięć. Data 1 marca nie jest przypadkowa. Właśnie tego dnia 1951 roku w więzieniu na warszawskim Mokotowie, po pokazowym procesie, zostali rozstrzelani przywódcy IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość" – prezes WiN ppłk Łukasz Ciepliński i jego najbliżsi współpracownicy. Ich ciała komuniści zakopali w nieznanym miejscu. W ciągu ostatnich kilkunastu lat udało się odnaleźć miejsca ukrycia ciał setek żołnierzy powojennego podziemia antykomunistycznego. Wciąż jednak nieznane są liczne miejsca ukrycia śladów zbrodni dokonanych na wielu wybitnych żołnierzach i oficerach walczących z sowiecką okupacją.
Sejm Rzeczpospolitej Polskiej ustanowił Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych 11 lat temu. „W hołdzie Żołnierzom Wyklętym – bohaterom antykomunistycznego podziemia, którzy w obronie niepodległego bytu Państwa Polskiego, walcząc o prawo do samostanowienia i urzeczywistnienie dążeń demokratycznych społeczeństwa polskiego, z bronią w ręku, jak i w inny sposób, przeciwstawiali się sowieckiej agresji i narzuconemu siłą reżimowi komunistycznemu" – głosiło uzasadnienie ustawy z 2011 roku.
